Bir gölgem var mıdır
Gecem bile tam karanlık değil
Bilemiyorum...
Ay ışığından merhamet dilenemem


Herkes rolünü iyi oynuyor
Herkes gölgesine ihanet etmişti
Ve herkes gizliyor
Gecenin mahremiyetinin yırtılışını


Gölgem beni terk ettiğinde
Güneşe koşmuştum
Çocuklar koştuklarında
Güneş’i yakalayacaklarını zannederler
Ben de çocuktum
Ben de koştum
Milyon kere
Hiç bir zaman yakalayamadım
Güneş’in batışına tutsaktım
Gölgem ilk böyle terk etmişti beni

Gölgemi ilk kaybettiğim zaman
İlk öldüğüm andı
İlk kez dünyadan vazgeçmiştim

Babam öldüğünde
Gölgem çocuktu
Gölgem öldüğünde
Ben babaydım
Ve çocuğuma bırakacağım bir gölgem yok


Ah !çalındı gölgem bir gece
Kokular ülkesinden ve geçilmeyen Güneş’ ten
Haykırdım!
Kırbaçlanan bir köle ise gölgem
Şiirlerimi çarmıha gerin

Her çag, sana tapardı uluslar
Tanrıçalar geceleri seni okurdu dünyaya
Ve sonra unutuldun
Bir yaban güvercininin biten ötüşü gibi

Ağaç gölgelerinde bir mabet
Çiçeğe tutkun genç rahibeler
Kalın bir kefene sarılmış Dünya
Herkes hayrandı sana
Ve sonra unutuldun

Gölgemi ilk kaybettiğim zaman
Şiirlerime ilk sarıldığım andı
Tüm içtenliğimle...