Fani dünyanın yükünü çeke çeke yoruldum ben.
Göz pınarlarım kurudu ağlamaktan.
Kimse duymaz feryadımı; yüzüm gülmez oldu.
Bir sevenim, kapımı çalanım bile yok.
Artık ne nedir, ne değildir, bilmiyorum;
Sadece istediğim bir tutam aşktı,
O da yok oldu gitti, gitti be usta!

Çok gördüler hayatı,
Çok gördüler bir tutam aşkı,
Çok gördüler bana seni,
Çok gördüler, çok gördüler be usta!

Aslında masum bir çocuk gibiydik,
Bak şimdi dertlere boğulduk.
Dedim ya, bizim kaderimiz bu;
Biz doğarken ağladık,
Yaşarken de gülmeyi unuttuk, unuttuk be usta.

Bu dünyada öğrendiğim tek şey:
Masumları, sevenleri sevmiyorlar.
Belki hayal kurmayı seviyoruz ama
Gerçekleşmeyeceğini de biliyoruz.
Onu bile çok gördüler, çok gördüler be usta!

Omuzlarımda o kadar çok yük var ki,
Paylaşacak kimsem yok,
Kaldıramıyorum artık,
Bırakın da yalnız başıma kalayım, kalayım be usta.

Ben sadece aşka yenik düştüm;
Başka da kaldıramam artık.
Bilmem, bu hayat beni nereye götürür?
Bilinmezlerdeyim belki daha…
Beni sevecek hiç mi insan yok?
Dedim ya, biz hep sevdikçe yenildik.
Pes ettim artık,
Benden bu kadar, bu kadar be usta…