0
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
124
Okunma
Yine bakıyorum penceremden gökyüzüne,
Pencereminse parmaklıkları pas tutmuş
Zaman, zincirlenmiş bir mahkûm gibi akmakta,
Sanırım ömrüm, çok uzak diyarlarda unutulmuş
Bir kuş süzülüyor ufuk çizgisinde,
Kanatlarında özgürlüğün yankısı var
Oysa ben, kendi gölgemin tutsaklığında,
Kendi içimde kaybolmuş bir diyar
Gece sessiz, yıldızlar bile küsmüş,
Ay, bulutların ardına saklanmış
Bir umut arıyor yorgun gözlerim,
Her nefeste biraz daha yaralanmış
Rüzgâr dokunuyor çürümüş duvarlara,
Taşların diliyle anlatıyor sessizliği
Kör kuyulara düşmüş bütün çığlıklarım,
Kimseler duymuyor içimdeki yankıyı
Ve bilirim, bir gün kırılır bu paslı zincir,
Gökyüzü yeniden dokunur ellerime
Ama o vakit gelir mi bilmem,
Belki de çoktan gecikmiş olur ömrüme
Sedat Kesim
5.0
100% (4)
