5
Yorum
31
Beğeni
5,0
Puan
188
Okunma
çocukken
bir öpücükle geçerdi acılar,
bir üfleyişle dağılırdı korkular.
biz sandık ki hep öyle olacak,
bütün yaralar unutulacak.
bilemedik işte.
büyürken acılar da büyüyormuş,
sessiz gecelerde
kimseye anlatılmayan ağrılar gibi.
bekleyişler uzuyormuş,
gözyaşları içimize akıyormuş.
biz anlamadan,
hayat anlattı kendi dilini,
acıların hiçbir yere gitmediğini,
zamanla sadece derinleştiğini.
hayaller kurduk,
aydınlık ve temiz.
ama karşılığında
yorgun ve yabancı bir hayat verdi bize.
hem de hiç benzemeyen.
bilemedik işte.
sevginin büyüteceğini sanmıştık mutluluğu,
meğer acıyı da büyütüyormuş.
şimdi
gülmeyi unuttuk,
sevmeyi de.
çocukken bilmediğimiz tek şey buydu,
acı,
büyüyünce
bizimle beraber büyüyor.
*
Mehmet Demir
17920
5.0
100% (11)
Cevap Yaz