Yüreğim Daralıyor

Bir umut sandım,
bir sığınak bildim.
Elini tuttum,
gözlerimde bir ışık yandı sandım.
Meğer karanlığın ta kendisiymişsin.

Sevda diye açtığım kapılardan
yalnızlık girdi içeri.
İhanet,
soğuk bir bıçak gibi dayandı yüreğime.
Ve ben, kanayan kalbimi
avuçlarımla saklamaya çalıştım.

Gözyaşına kandım,
yalanına inandım,
çığlığına merhamet ettim.
Kurtarayım dedim,
kendim girdim ateşe.

Şimdi
yanan ben oldum,
külleri savrulan ben.
Her nefesim dar,
her gecem ağır.
Gözlerim uykusuz,
yüreğimde zincir sesleri var.

Beni ben olmaktan çıkardın,
canımı canımdan ayırdın.
İyilik sandığım yerde
ihaneti buldum.

Ve hâlâ
bir şey sızlıyor içimde:
“Ya gerçekten sevseydi?” diye.
Ama biliyorum,
bir hainin kalbi
hiçbir zaman sevdadan nasip almaz.

Yine de kanıyor içim,
yine de yanıyor ciğerim.
Her adımda, her nefeste
canım çıkıyor…

Ozan Güner Kaymak
Amsterdam 16.09.2025