Kapadokya’nın Balonlu Sabahı

Ayağımın altındaki toprak binlerce yılın ağırlığını taşır,
her peribacası, her vadi, bir sır gibi susar.
Kapadokya…
Güzel atların ülkesi,
binlerce yılın hatırasını saklayan bir zaman tüneli.

Hititler kazmış toprağı,
kabartmalarında hayatın ilk nefesini bırakmışlar.
Frigler, Persler, Romalılar…
hepsi gelip geçmiş, ama toprak hâlâ sessizliğini korumuş.

Derinkuyu ve Kaymaklı yeraltı şehirleri,
karanlıktan doğan umutların sessiz tanıkları.
İnsan, korku ve kaygı içinde saklanmış
ama yine de hayatı bırakmamış.
Duvarlar fısıldar:
“Burada binlerce hayat geçti,
her taş bir hikâyeyi saklar.”

Roma zamanında Hristiyanlar buraya sığınmış,
kayalara oyulmuş kiliselerde dualar etmiş.
Göreme, Ihlara Vadisi, Soğanlı…
her fresk, bir umut, bir hayal, bir saklanmış gülüş.
11. yüzyılda Selçuklular gelmiş,
kervansaraylar, camiler, medreseler yapmışlar.
Taşlar insanın hem ihtiyacına hem hayaline hizmet etmiş,
doğa ve insan, tarih ve hayat el ele yürümüş.

Nevşehir…
Küçük bir köyden kasabaya dönüşmüş
Damat İbrahim Paşa sayesinde.
Medreseler, hanlar, camiler…
ve adını tarih fısıldamış: Nevşehir.
Sokaklarında yürürken
geçmişin sessizliğini,
bugünün canlılığını bir arada hissedersin.

Ve sabah olur,
güneş henüz uyanmadan önce vadilerde…
balonlar yükselir göğe,
renk renk, hafif, sessiz bir cümbüşle.
Gökyüzüne bırakılmış umutlar gibi,
her biri bir hikâye taşır,
her biri bin yıllık sessizliği deler.

Kapadokya hâlâ nefes alır,
peribacaları göğe yükselir,
yeraltı şehirleri insanın direncini hatırlatır.
Balonlar gökyüzüne dokunurken
insan bir anlığına geçmişin ağırlığını unutur.
Ve rüzgâr fısıldar:
“Binlerce yıl geçse de buradayız,
insan gelir geçer,
ama hikâyeler kalır.”

Toprak, taş, gökyüzü, balonlar…
hepsi seninle konuşur.
Geçmişin sessiz ağıtlarını,
umutların ince fısıltısını,
ve insanın dirençli kalbini…

Kapadokya ve Nevşehir,
sadece bir coğrafya değil;
tarih ve hayatın, insan ve doğanın,
sessiz balonların yükselişiyle birleştiği bir şiirdir.
Hüseyin Erdinç