2
Yorum
14
Beğeni
5,0
Puan
186
Okunma
Bir nehir geçiyor içimden,
kıyısında hiç oturmadığım ağaçlar var.
Her yaprağında başka bir yüzün
gölgesi titreşiyor.
Kimi zaman suskun bir su gibi
bütün şehirleri taşıyor kalbim,
kimi zaman bir taş gibi
suya düşüp kayboluyorum.
Kimse bilmez,
en çok kaybolan şeydir insan kendine.
Bir çocuğun elinden düşürdüğü ekmek gibi
yola savrulur,
bir kuşun kanadından sıyrılan tüy gibi
boşlukta asılı kalır.
Ben de öyleyim:
Ne kalabalıklara aitim
ne de kendi sessizliğime.
Sadece yürüyüp duruyorum,
taşlara yazılmış bir nehir gibi,
hiçbir denize varmadan.
5.0
100% (7)
Cevap Yaz