“Yarınlar yokmuş gibi sevsene bugün beni.”

Bugün, kalbimin en çıplak yerinde açıldı bir kapı.
İçeriye sen girdin,
sanki yıllardır beklenen bir sesin yankısı gibi.
Düşlerimdeki dağları aşarak,
gözlerime inen yağmurun en derin damlası oldun.
Bir çocuk gibi ürkek,
bir kadın gibi cesur,
bir şiir gibi tamamlanmamış geldin.

Ben seni arıyordum, biliyorsun,
kelimelerimde saklı bir yarım nefes gibi.
Ne zaman kalemi elime alsam
sana dokunuyordu mürekkebim,
ve kâğıt,
senin adını taşıyordu sessizce.

Bugün bana sorulsa,
hangi yaradan doğdun diye,
derim ki:
“İnsanın kendi karanlığından ışık yaratan mucizesi.”
Çünkü senin gözlerin,
görülmemiş bir sabahı uyandırıyor içimde.
Ve ben, o sabahın kıyısında,
ellerini tutmayı öğreniyorum yeniden.

Yalnızlık,
koca bir şehir gibi çökerken üzerime,
sen geldin,
bir sokak lambasının titrek ışığıyla
bütün karanlıkları susturdun.
Ne bir dün bıraktın bana,
ne de bir yarının telaşını.
Sadece bugünü,
sadece bu anı armağan ettin.

Sevmenin tarifi değişti seninle,
çünkü sevmek, artık beklemek değil,
özlemek değil,
yarına saklamak hiç değil…
Sevmek, seninle şimdi yan yana susmak,
şimdi yan yana gülmek,
şimdi yan yana yaşamak demek oldu.

Kelimeler,
boynunun kıvrımında dinlenen dua gibi sessizleşiyor.
Ve ben biliyorum ki,
hayat dediğin şey,
aslında seninle aynı göğe bakabilmekten ibaret.

Ne dün var,
ne yarın…
Sadece senin ellerin var bugün avuçlarımda.
Sadece senin gülüşün var dudaklarımda.
Ve kalbim,
hiç olmadığı kadar bugüne ait atıyor.

Öyleyse gel,
bütün yaralarımla, bütün yanlışlarımla,
bütün eksikliklerimle sarıl bana.
Çünkü ben tamamlanmayı senden öğrendim.
Ve biliyorum ki,
hiçbir zaman, hiçbir yerde
böylesine “şimdi” olmamıştım.

Sev beni,
çünkü sevmenin ertesi yok.
Sarıl bana,
çünkü sarılmanın borcu yarına kalmaz.
Öp beni,
çünkü dudaklarımızın zamana yenilecek kadar sabrı yok.

Ve işte bütün sözlerimin sonunda
sana yalnızca şunu fısıldayacağım:

“Yarınlar yokmuş gibi sevsene bugün beni.”

Hüseyin Erdinç