Bir vakit adını anarken titrerdim,
Dualarımda sen, hayallerimde sen vardın.
Şimdi ne bir iz kaldı, ne de umut,
Kalbimde açan güller çoktan soldular.

Bir zamanlar gözlerime ışık düşüren sendin,
Şimdi karanlığın en koyusunu öğrettin.
Ne dua edebiliyorum sana,
Ne de beddua çıkıyor dilimden…

Kalbim sustu, ruhum yoruldu,
Yüreğimde fırtınalar çoktan dindi.
Adını anmak bile acı veriyor artık,
Bir enkaz gibi içimde sessizce çürüdü sevda.

Sana ne ahım var, ne de dileğim,
Ne uğruna dökecek gözyaşım, ne de bekleyişim.
Artık ne duamsın…
Ne de bedduam…

Yollarına diz çöken kalbim vardı bir zaman,
Şimdi taş kesildi, ne ses var ne de can.
Sana açılan ellerim, artık boşluğa uzanır,
Dualarımın yerinde, sadece sessizlik kalır.

Gidişinle öğrendim, insan nasıl ölmeden ölür,
Bir aşk nasıl küle döner, içini nasıl çürütür.
Ne gözlerim arıyor seni artık,
Ne de kalbim bekliyor geri dönüşünü…

Ben sustum, içimde bin fırtına koptu,
Sana kırgınlığım bile tükenip yok oldu.
Sevdanın adı kalmadı bende,
Bir yabancıdan öte değilsin artık.

Ne kaderime yazdığım bir satırsın,
Ne de unutamadığım bir hatıra…
Artık ne duamsın,
Ne de bedduam…