Sessiz Azmin Kanunları

Bir kadın vardı,
Hayatın en ağır taşlarını
Omuzlarında taşıyan,
Adımlarını kararlı bir iradenin
Karanlık sokaklarına bırakan.

Ne fırtına yıkabildi onu
Ne de rüzgâr savurabildi.
Çünkü içindeki düzen,
Her nefesin hesabını yapan
Disiplinle örülmüştü.

Mesafeler vardı ellerinde,
Kimi zaman koruyan,
Kimi zaman yaralayan.
Ama hep sınırlarını bilen,
Hep kendi sessizliğinin nöbetinde duran.

Ve sorumluluk,
Yüreğinin en ağır zinciri gibi
Hiç çözülmeyen bir düğüm olmuştu.
Ne kendi acısını erteleyebildi
Ne de başkalarının yükünü bırakabildi.

O, başını göğe kaldırdığında
Bulutlarla değil, yıldızlarla konuştu.
Çünkü kararlılığı ona öğretti
Hiçbir yolun yarıda bırakılmayacağını.
Gözlerindeki ışıltı,
Kaybolmuş bir kentin sokaklarını
Tek başına aydınlatabilecek kadar derindi.

Onun için zaman,
Asla heba edilecek bir şey değildi.
Her anı,
Bir adım daha ileri götüren
Bir mücadele çağrısıydı.

Disiplin, onda sadece bir kelime değil,
Her sabahın kapısını açan bir anahtardı.
Kendi ruhunu yoğururken,
Gözyaşlarını bile bir düzene koymuştu.
Ağlarken bile ağırbaşlı,
Sevincinde bile onurluydu.

Mesafesi,
İnsanların içini kanatan hoyratlıklarına karşı
Kalkan olmuştu.
Herkesi içeriye almayan
Ama kimseyi tamamen dışlamayan
Bir sınırdı onunki.
O sınırın ardında,
Kimsenin göremediği yaraları,
Kimsenin duyamadığı çığlıkları sakladı.

Sorumluluk ise,
Onu gecelerin en karanlık anında bile
Yataktan kaldıran bir güçtü.
Kendi yorgunluğunu hiçe sayıp
Başkalarının derdine koştu.
Çünkü o biliyordu,
Bir kadın olmak,
Sadece kendi hayatını değil,
Nice yürekleri de taşımaktı.

Ve bu dört kelime
Onun hayatının kanunlarıydı.
Bir defterin ilk satırına yazılmış,
Bir daha silinmeyecek
Bir kader cümlesi gibiydi.

Kararlı oluşu,
Düşse bile ayağa kalktırdı onu.
Disiplini,
Her sabahı yeniden dirilişe çevirdi.
Mesafesi,
Yüreğinin kırılganlığını korudu.
Sorumluluğu,
Başkasının gözyaşını kendi elleriyle sildi.

Onun sessizliği bir teslimiyet değil,
Bir başkaldırıydı.
Onun suskunluğu bir acizlik değil,
Bir derinliğin ifadesiydi.
Dünya anlamadı onu,
Ama o kendini anlatmaya da mecbur hissetmedi.
Çünkü onun dilini yalnızca
Sabırla bakan gözler anlayabilirdi.

Ve tüm bunlar,
Onu sıradan bir insandan alıp
Yaşamın sessiz kahramanı kıldı.
Ne alkış istedi,
Ne de adının yankılanmasını.
Onun için en büyük zafer,
Kendi içindeki direnci korumaktı.

Hayat, ondan çok şey istedi.
Ama o hiçbirini yarım bırakmadı.
Her yarayı sabırla sardı,
Her hayali umutla besledi.
Kendi ayak izlerini bile
Bir gün başkaları yürüsün diye
Sessizce toprağa bıraktı.

Ve şimdi biliyorum ki,
Onun adı, yalnızca bir kadın adı değil;
Bir mücadelenin,
Bir sabrın,
Bir kanunun adı oldu.

Kararlı...
Disiplinli...
Mesafeli...
Sorumlu...
Ve hepsi birden,
Onun tek ve en derin kimliğini fısıldadı.

Bir gün dünya onu unutsa bile,
Bu dört kelime unutmayacak.
Çünkü o,
Hayatın bütün ağırlığını taşırken
Umudu da dimdik ayakta tuttu.

Ve işte bu yüzden,
Onun hikâyesi,
Sessiz azmin kanunlarıyla yazıldı.

Mehmet bildir
12.09.2025