Kim bilir kaç gece adını fısıldadım rüzgârlara,
kim bilir hangi yıldız gözlerinde kayboldu,
kim bilir kaç şarkı dudaklarımdan yarım kaldı,
kim bilir hangi dua sana yetişemedi,
kim bilir bu özlem kalbimi kaç kere kanattı.

Kim bilir hangi düşlerim seninle başladı,
hangi sabah uykusuzluğum sana adandı,
kim bilir kaç kez aynalara bakıp suskun kaldım,
hangi kelime boğazımda düğümlendi,
kim bilir sensizlik ömrümden neleri çaldı.

⸻

Geceler boyu hayalin pencereme vurdu,
rüyalarımda ellerin ısıttı ellerimi,
sessizlik bile adını taşıdı gizlice,
yıldızlara yazdım seni unutulmaz bir iz gibi,
gözlerim gölgene sarıldı uykularımda.

Bazen fotoğraflarına sığındım,
bazen yalnızlığıma anlatıp teselli aradım,
bir köşede isminden harfler oyup sakladım,
kalabalığın içinde bile yapayalnızdım,
sadece adını anmak yetti nefes almama.

⸻

Sustum; çünkü sözler yetmezdi,
sustum; çünkü her kelime biraz daha kanatırdı,
içimdeki yangın gözlerimden taşmasın diye,
kalbim çırpınsa da kimse duymasın diye,
sustum; çünkü susmak bazen en büyük haykırıştı.

Sustum; çünkü anlatmaya cesaret edemedim,
çünkü gözlerin aklıma geldikçe yandım,
çünkü her satır seni biraz daha özletirdi,
çünkü kalbim sana dair her şeyde paramparça olurdu,
sustum; çünkü sustukça sen içimde büyüdün.

⸻

Git dedim binlerce kere kendime,
git dedim ama yolun hep sana çıktı,
git dedim ama kalbim seni bırakmadı,
git dedim, acım hafifler sandım,
ama bu hasret sadece beni öldürdü.

Git artık diye fısıldadım rüzgâra,
git artık dedim yıldızlara bakarken,
kalbimde ağıtlarla büyüyen boşluğa,
yarım kalan şarkılara, kırık düşlerime,
git artık dedim ama sen hep içimde kaldın.

⸻

Ve şimdi biliyorum…
Ben seni özlerken kendimden eksildim,
sen sustukça ben içimden öldüm,
ama yine de kalbim
seni sevmekten hiç vazgeçmedi