Sana saklamadan yazıyorum…
Ben mükemmel değilim.
Olmadım, olmayacağım da.
Çünkü mükemmellik;
gösterişli bir sahne,
parlak ışıklar altında oynanan bir oyun,
insanı kendinden uzaklaştıran bir maske.

Ben öyle değilim.
Benim yüzümde perde yok,
sözlerimde rol yok,
kalbimde hesap yok.
Olduğum gibiyim;
ne fazlası, ne eksiği.

Kusurlarımı saklamıyorum.
Çünkü onlar benim izlerim.
Yanlışlarım, düşüşlerim,
yolda kırılıp yeniden kalkışlarım…
Hepsi bana ait,
hepsi benim hikâyemin satırları.

Belki başkaları için eksik görünürüm,
belki bazı gözlerde yanlışlarla anılırım.
Ama içim böyle daha rahat,
çünkü ben herkesi memnun etmek için değil,
kendimle barışmak için yaşıyorum.

İçim huzur bulsun diye nefes alıyorum,
kalbim rahat etsin diye susuyorum,
yüreğim ağır basınca yazıyorum.
Çünkü ben anladım;
hayat başkalarının gözüne girmek değil,
kendi vicdanında dik durabilmektir.

Bazen yanlış kelimeler dökülür dilimden,
bazen kimsenin anlamadığı bir suskunlukla kalırım.
Ama o suskunlukta bile sahiciyim,
çünkü rol yapmayı beceremem.

Ve biliyorum;
sahicilik, mükemmellikten çok daha kıymetli.
Bir içten bakış,
bin kusursuz yüzü unutturur.
Bir doğru yürek,
bin sahte alkışı susturur.

Ben buyum…
Eksiklerimle, yanlışlarımla,
ama içtenliğimle.
Benim tek değerim,
başka biri olmaya hiç çalışmamam.

Sana kendimi böyle bırakıyorum işte:
Kırık yanlarımla,
yarım kalmış cümlelerimle,
ama rol yapmadan,
ama maskesiz.

Ve bil ki…
ben o azlardan olmayı seçtim.
Eksiklerimle, yanlışlarımla
ama en önemlisi,
karakterimle var olmayı seçtim.