16
Yorum
47
Beğeni
0,0
Puan
599
Okunma

Sönmedi hâlâ içimin yangınları… Sessizlikle konuşuyorum artık. Çoğu zaman duymadığını bilsem de sana sesleniyorum. Sen bana “anne” dediğinde içim ikiye bölünüyor. Bir yanım gururla sarıyor seni, bir yanım hasretle yanıyor. Çünkü biliyorum, o kelimenin içinde binlerce söyleyemediğin “canım” gizli, binlerce duyuramadığın “sevgili” saklı. Bazen gözlerinin derinliklerinde arıyorum eski günleri, bir tebessümle geri gelsin diye. Ama bakışların uzak, yollar uzun, ben ise hâlâ aynı yerde, senin başucunda bekliyorum. Herkes diyor ki, zamanla alışılır. Oysa ben alışmıyorum, alışamıyorum. Çünkü bu ateş alışmaya gelmez. Bu ateş, sevmeyi öğrenmiş bir kalbin susmayan feryadı… Ve belki de kimse görmüyor, bilmiyor, ama ben yanmayı sevmekten öğrendim. Yanmanın da yaşamak olduğunu senden öğrendim.
Yaratan korusun seni 💙🫂🧿
P.F.Özbilge
Ömrümün en sessiz yerinde dokundum yüreğine ,
fark etmedin,
dilime düğümlenen dualarda
adınla seslendim,
duymadın.
Her gece hep aynı masalı anlattım sana,
hep umut dolu.
"unut" dediler, unutmadım;
"bekleme" dediler, bekledim;
bir çocuk gibi avuçlarına sığındım,
senin sustuğun her sabahı
omuzlarıma yükledim dualarla.
Her gün yeniden merhaba dedim hayata, aşkla.
İçimden hep sana koşarken
sen görmedin,
kırıldım, eğildim, dağıldım;
anlamadın.
yine ben gördüm
ben anladım ,
ama hiç incinmedim.
Kaç mevsim geçti hatırlamıyorum artık,
dallarımda açmadan,
kurudu çiçekler.
kaç kez gözlerimde ıslanmayı unuttu yağmurlar…
Yine de volkan gibi kaynadım içimde,
bir nefeslik gülüşünle
yeniden doğdum küllerimden.
Dervişlerin duasıyla uğurladım günü.
Sönmedi hâlâ içimin yangınları,
ne ayrılıkla,
ne zamanla küle döndü.
Her bakışın,
her suskunluğun,
bin yokluk oldu,
bilmedin.
Şimdi mi?
Ben, içimde kor olan
o yangının adıyla yazıyorum hâlâ
ve susuyorum…
Çünkü bazı yangınlar
yalnızca içte yanar,
kimse görmez, kimse bilmez, asla sönmez.
Gülüşün bir zamanlar
baharı çağırırdı içime;
Ne garip
şimdi hüzünle yoğrulmuş bir kışla başım dertte.
Sol yanım fırtına ,boran.
Yine de üşümüyorum,
çünkü ateşin içimde kor.
Gittiğinde ardında bıraktıkların
yalnızca sessiz odalar değil;
benim içimde susturulmuş kuşlar da var hâlâ,
kanat çırpmaya hevesli,
ama göğe kavuşamayan
Beni her gece uykumdan eden .
Bir bilsen,
kaç beste yazıldı bu yangına,
kaç şiir döküldü kâğıtlara,
kaç dua yükseldi semaya
senin adını gizleyerek…
Ama cevap gelmedi,
yalnızca dilim sustu
ve sustukça içimdeki kor
daha da harlandı.
Şimdi anlıyorum;
bazı ayrılıklar,
bir ömrün en kalıcı imzasıdır.
Silerim sanırsın gözyaşlarıyla,
oysa her damla
bir yanık izi bırakır içinde.
Yani sönmedi hâlâ içimin yangınları,
belki de sönmesini istemiyorum.
belki sen unuttun beni,
belki hatırlamak bile ağır geliyor,
Oysa ben,
yanmayı öğrendim seninle.
Yanmanın da bir tür yaşamak olduğunu
şimdi daha iyi biliyorum.
Ve bir gün
bu yangın küllere dönerse eğer,
bil ki o küllerden doğacak
yeni bir ben var olacak.
Ve o ben,
yine seni hatırlayacak,
yine yanında olacak…
Yalnızca seni sevecek..
Peri Feride ÖZBİLGE
12.09.2025