Gökyüzünü örttüm üstüne
denizi de
aynı kumaştan diktim ikisini

Bir tül gibi inceydi artık dünya
nefes aldıkça
kalbinin sıcaklığına değiyordu

Yürüyordun
bir deniz yıldızının sessizce süzüldüğü gibi
nazik
bir kum tanesinin rüzgârla savruluşu kadar
hafif
çocuğun kalbinde çırpınan umut

Her adımın
suya düşen bir damla ışık

“Biliyor musun
her damla ışık seninle başlıyor?”

Yanımda yüzüyordu çocukluğum
suların arasında açıyorlardı kayıp sevinçler
bir kedinin bakışı
bir kuşun kanadı
bir gülün kırmızısı bile
camdan süzülen bir maviye dönüşüyordu
rüyanın içinden taşan bir renk

“Sen de hissediyor musun
bu mavi içinde kaybolmayı?”

İnce bir tülün kıvrımında
deniz de gökyüzü de
senin kalbine serilmiş
sonsuz bir örtüydü

Her dalga
her bulut
ışığın değil
senin nefesinin yankısıydı

Mavi
bir mürekkep değil artık
gizli bir melodiydi
seni ve beni aynı anda saran bir nefes

Her nefes
bir tül gibi açılıyor
göğe
sana
sessizliğe

Hatice GÜZEN