Aynı gökyüzü altında
Yaşayamadık beraber
Birbirimizi hor görmekle meşguldük
Bir başkasının mutluluğunu önemsemedik
Ben iyi olayımda
Banane başkasından dedik
Oysaki daha önce denenmişti hep
Dünya böyle mutlu olamamıştı hiç
Hep bana diyen insanlar
Başkalarının çaresizliğine mal olmuştu
Hiç ders alamamıştık geçmişten
Düşünemedik yada düşünmedik ölümü
Ne yaparsak yapalım kaçış yoktu ondan
Yiyeceğimiz üç parça lokmadan
Kıracağımız iki kalpten
Göreceğimiz bir kaç yıldan ibaretti hayat
Madem böyle sınırlıydı, ömür denen sermaye
Paylaşsaydık sevinçlerimizi ve ekmeğimizi
Kim aç kalırdı ki geriye, hey gidi insan
Doyumsuzluğun yetmezmiş gibi
Senin olmayan yada sen gibi olmayanlara
Verdiğin zararda seni durduramamıştı
Ne bir canlı bıraktın geriye
Ne de karnını doyurmaya çalışanlarda umut
Mahvettik her şeyi ey insan

Gülümseme bile bir sadakadır
Diye bize anlatılan değerler bile
Merhamet adına bir şey veremedi hiç birimize
Hep beraber yaşayacaktık oysaki
Aynı denizde yıkanacak
Aynı tastan su içecektik
Birbirimizi yaralamak yerine, derman olacaktık
Aynı ekmeği ortadan bölüp paylaşacaktık
Bir düşeni, bin defa kaldıracaktık
Kanadı kırılana kanat olup, yüceltecektik
Mutsuz insan kalmayacaktı, arkada bırakmayacaktık
Kimseyi hor görüp ötelemeyecektik
Hayvanlar bile gıpta edip bize,
Mutlu olup güleceklerdi
Olmadı, yapamadık, başaramadık
Gönüller kırdık, düşeni yolda bırakıp tekme vurduk
Ayakta kalma, güçlü olma adına her yola mübah dedik
Önce kendimizi yakıp, yıkıp mahvettik
Sonra geriye kalan her bir canlıya zarar verdik
Ne gözümüz aydı, ne aklımız anladı, ne de ruhumuz daraldı
Aç kalanlarla, tokluğa gözü doymayanlar yan yana gömüldü
Aynı gökyüzünü, aynı denizi, aynı ekmeği paylaşamayanlar
Bir avuç kara toprağı paylaşmakla yetindiler ve buna itiraz bile edemediler
Biliyorum yine gözün doymayacak, her şey eskisi gibi olacak
Ama bu satırlarda geleceğe bir not olarak burada kalacak