Her adımımda biraz daha ağırlaşan,
ama yine de vazgeçemediğim bir yolun şiiri…”


Düştüm yollara yüreğimde yük, valizlerle,
Dilimin sessizliğine gömüldüm gecelerle.
Çerağım sönüyor, gözlerim hüzünle,
Yine mi yalnızlık, yine mi karanlık,
Ne zaman diner bu uslanmaz ayrılık…

Yol boyu inerken sisli dağlardan,
Çıkar bir türkü yorgun dudaktan.
Her köşe başında saklar gurbeti zaman,
Adım adım yüreğimde büyür gam,
Yolun sonunda bekler mi beni selam?

Gölge düşer yorgun omuzlarıma,
Üşür gönlüm rüzgârın sızısına.
Her menzilde susar umutlar ima,
Sorarım kendime, biter mi bu akşam,
Yoksa yine kalır mı yarına hicran?

Gönlümde açtı gurbetin derin iz,
Taşır mı toprağım, taşısa da deniz?
Bir tek nefesini duysam yeter, ey biz,
Umudu solmuş dallara bahar gerek,
Yıkılsa da dağlar, bana sen gerek.

Yıldızlar düşüyor gecemin bağrına,
Bir umut ararım sabahın çağrısına.
Kapanmaz yaram, ayrılık narına,
Yine mi sensizlik, yine mi hüzün,
Nasıl taşır gönlüm bu ağır yükün?