Uzak yıllardan dostlar geldi rüyama,
Sanki zamanın perdeleri aralanmış,
Hasretin yükü hafiflemişti bir anda,
Muhabbetleri gönlümde çağlayan bir ırmak gibi...

Bir dostum koca bir kitabevi açmış,
Raflar göğe yükselen dağlar gibiydi.
Her kitap bir yıldız, her satır bir dua,
Sayfaları karıştırdıkça içim arınırdı...

İki kitabımı sundum ona,
Bir emanet gibi, bir dua gibi.
O ise hevesle tanıttı cihana,
Kitaplar yol aldı uzak beldelere...

Ama gönlümde bir hatıra uyandı,
Bana bıraktığı iki ayran vardı vaktiyle.
Ne yazık ki patlamış, yerlere akmış,
Hayatın kiri değil, temizlemeyen kalp kararmış...

Derken kapımda belirdi üstadım,
Pansiyon yıllarının yaşlı bilgesi.
Oturttum hürmetle, ikram ettim sevgimle.
Sözü altın gibiydi, susması dahi hikmetti.
Namaza kalktı, secdeye vardı,
Ve ben anladım ki:
Gerçek dostluk, dünya sofrasında kalmaz,
Ahiret sofrasına taşınırmış...

Onunla durağa indik,
Üç kitap vermek istedim yoluna azık,
Ama ikisini verdim,
Üçüncüsünü kalbimin sayfalarına gizledim.
Yol kenarında börek, tatlı, türlü yiyecekler vardı.
Ama ben dedim ki:
“Bunlardan alma, aç kalırsan simitle yetin.”
Çünkü sadeliğin lokması bereketlidir,
Gösterişin sofrası aç bırakır.
Bir simit aldım, yedim, paylaştım.
Biraz harçlık koydum avucuna,
Otobüs geldi, hızla bindi.
Ben ise yürüyerek ayrıldım;
Zira bilge, benden hızlı yürüdü,
Ben ardından ağır adımlarla bakakaldım...

Sonra başka bir dosttan işittim:
Kardeşi borçla araba almış,
Otuz iki aydır ödememiş, haciz gelmiş.
Markasını söyledi, gönlüm dönüp bakmadı.
Çünkü ihtişam borçtan doğarsa,
Onun gölgesi insana huzur vermez.
Benim yolum sadeliğin taşlarına uzanıyordu...

Derken lise günlerinin arkadaşları belirdi.
Biri siyah bir Audi Q7 ile geldi,
Motoru bağıra bağıra, kaldırıma tırmana tırmana.
Gösterişin gürültüsüyle kapıya dayandı.
Ben ise hasta, zor yürüyordum.
Ama kalbimde huzur vardı:
Çünkü benim de beyaz bir Şahinim vardı.
Eskiydi ama yıpranmamıştı,
Sade ama tertemizdi,
Gösterişsizdi ama bana dosttu...

Durak kalabalıktı,
İnsanlar arı kovanı gibi kaynaşıyordu.
Ama ben o hengâmede,
Ben bir sırrı anladım,
Hakiki huzur kalabalığın içinde değil,
İnsanın kendi vicdanının sessizliğindeymiş...

Ve rüya bana fısıldadı:
Zenginlik, sahip oldukların değil,
Vazgeçebildiklerindir.
İnsanı uçuran arabalar değil,
Ruhun hafifliği, kalbin kuş kanatlı özgürlüğüdür.

Erol Kekeç/08.09.2025/Sancaktepe/İST