1
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
122
Okunma
Perdenin ardından bakıp üzülme,
Sokaklardan geçip kaybolmuş çağın.
Teselli eder mi acı bir gülme?
Dostların kalmadı konuşacağın.
Nerede o güzel çocuk günlerin?
Annen, baban, neşen, uçurtman, bilyen.
Şimdi yorgunluğun ve hüzünlerin,
Sana ağlar odan, masan, sandalyen.
Artık susma vakti... Yaşamak öyle,
Doğanın, gelenin işi gitmekmiş.
Sabah, yatsı, akşam, ikindi, öğle...
Bu döngü ile yok olup bitmekmiş.
Şubat 2011, Ataşehir
(Mühür Dergisi, sayı 33)
5.0
100% (1)
Cevap Yaz