Akşamların dönülmez ufkuna yürüyorum,
Çilekeş saatler efkârlı geçmiyor bir türlü.
Ruhum, bedenimden daha yorgun,
Yıkılırım diye adım atmaya korkuyorum.

Gözlerimde gün batımının kırık renkleri,
Her biri içimdeki yangına dokunur gibi.
Kendi gölgemden bile ürker olmuşum,
Çünkü gölgemde bile bir yalnızlık gizli.

Dudaklarımdan dökülmeyen cümleler var,
Dilime zincir vurmuş sanki zaman.
Sustuğum her şey, kalbime bir hançer,
Konuştuğum her şey, acımı büyütür.

Yollar uzuyor, adımlar kısalıyor,
Her köşe başında hatıralar çıkıyor karşıma.
Bir zamanlar umutla süslediğim düşler,
Şimdi küle dönmüş, rüzgârlarda savruluyor.

Ama yine de yürürüm,
Yine de vazgeçemem bu karanlık yoldan.
Çünkü bilirim;
Her yıkılışın ardından yeniden filizlenir insan,
Ve en ağır gecenin sabahı,
Belki de beklediğim mucizenin anahtarıdır.