Her vurulduğunda insanın yanar canı
Çekilir kanı, yaz ortasında eser poyraz
Yaşamadan güzü kalır kışta apayaz.

Bir yanıyla çekerken içine, iter öteki
İnsanlarda bir normal yok duygu eksik ki
Kırk yıllık hatalar neden kalmaz geride
Sanki güne doğmuşlardır çarkıfelekte.

Bizdeki şu insan sevgisi örtüyor her şeyi
Hapsolmuş yıllardır onda hayat sitemi
Asla yok yüze vurmak, ölümüne giz
Keşkelere yok ki gerek, anlarsınız siz.

Varsın bize türlü türlü ayar biçsinler
Her kan damlayan sözü öne sersinler
Yine de yok bizde gam, yazdık tarihe
Bakalım biz devam eden hayat seyrine.

İnsanı tanımak için yaşamalı acziyet
Darda çıkar gerçek yüzü, etme hiç minnet
Sakin olanları sarar anlamsız hiddet
Bir tek gerçek dostlar susar, açar kapıyı
Elbette tanıdık his bu tanı vefayı.

Bazen bir kalemdir hayat, kiminde silgi
Üzerinden geçerek yaz dostun ismini
Güne gece olanları sakın ha anma
Tertemiz de sil maziyi, darılır sanma.

Her sözünde ben diyenden hiç haz etmedim
Biz ile yola çıkana, kol kanat gerdim
İçinde kendimi bulduğum yerde sevindim
Beni benden edenleri yerdim de yerdim.

Kimse yek diğerinden üstün değildi
Para, makam, rütbe, alkış gölge gibiydi
Ve doğdu gün, kaldı bir öz, tümü silindi
İnsan, hakikatlere dönerse sırtını
Tam da o vakit yenildi, nefsi galipti.

Bizi iyi ya da kötü kılan yine bizleriz
Her şey gönlümüzce olsun, sürsün isteriz
Oysa vakit daralıyor, belki yarın geç
Vicdanını sızlatmayan tercihini seç.

Kimine pek kolay gelir hayat sınavı
Kimi zorlanır her perde ve çeker acı
Asla daim olmaz hiçbir peri masalı
Yüreğine sevgi doldur, yüze tebessümü
Bırak hayat sana gelsin yaşa gününü.

Dert edinmek ne gariptir olur olmazı
Bir nefeslik an değil mi hayat alanı
Yerinde katlan yokluğa, ver mücâdele
Yorgunluklar olsa bile hiç tasa etme
Var bir olduran cümbüşü, iman et buna
Müşküllerden sonra şafak, rahmettir sana.

Gecenin koynundayız yine, aldırmıyoruz
Semaya derince bakıp hamd ediyoruz
Çirkinlikle yok işimiz rotamız belli
İnsanı daha has kılan kendidir kendi.

Oğuzhan KÜLTE