Ne haritalar bilir yolumuzu,
Ne pusulalar gösterir yönü.
Sana çıkan her patika gizli,
Sadece kalbim çizer rotasını.

Bir şehirde adını taşır rüzgâr,
Diğerinde sessizlik örter izini.
Ben, ikisinin ortasında
Bir kayıp yolcu gibiyim.

Haritasız mesafe yürünür mü?
Yürünür, eğer kalpte sevda varsa.
Her adımda çoğalan özlem,
Yolumu ışık eder gecelere.

Gözlerim arar ufku,
Ufuk senin gelişin gibi uzak.
Ama ben yine yürürüm,
Çünkü mesafeler aşka yenilir.

Bir yol çizdim dualarımla,
Taşlarını sabırla döşedim.
Ama hâlâ sana varmıyor,
Çünkü haritasız kaldı bu mesafe.

Trenler geçer, durmaz bana,
Otobüsler uğramaz durağıma.
Benim durağım yalnızca sensin,
Benim yolum yalnızca sana.

Yıldızlar bile rehber olamaz,
Gökyüzü ikiye bölünmüş çünkü.
Bir tarafında senin ışığın,
Diğerinde benim karanlığım.

Her adımda çoğalan hasret,
Her sokakta büyüyen bekleyiş.
Şehirler uzaklaştıkça birbirinden,
Kalbim daha çok yaklaşır sana.

Biliyorum, bu mesafe bitmeyecek,
Çünkü adı seninle özdeş.
Ama ben yine yürürüm,
Çünkü yolda olmak bile sana yakın.

Bir gün sesini duyarım belki,
Bir sokak lambası altında.
Ve bilirim ki o an,
Haritasız mesafe kavuşmaya varır.

Ama dönmesen de yol sürer,
Adımlarım seni çağırır.
Mesafeler susar, ben yürürüm,
Bir dua gibi tekrarlayarak ismini.

Sonunda anladım:
Mesafeler haritasız kalır,
Ama kalbin çizdiği güzergâh
Daima sevdaya varır.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(27 Ağustos 2025)