1
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
132
Okunma
Kalın kumaşların altında,
ısınan bir adam, bakıyor gri göğe,
siyah kanatlı göksel varlıklar
sessizce süzülüyor üzerinden.
Elinde ne kaldı ki?
Birkaç anahtar,
unutulmuş evlerin paslı yankısı…
Zavallı bir adamdı
hatırladığı başka bir zavallının
masum hatırasına tutunmuş:
babası.
Varlığı için bile
mahcup bir utançla anılan baba,
şimdi yalnızca
geniş ovaların sessizliğinde
kaybolmuş bir gölge.
Ama kumaşların ardında
nefes almaya devam eden beden
inatla hatırlatıyor varlığı.
Mahcup bir melodi dönüyor zihninde,
gitgide sakinleşiyor.
Yere yatıyor,
bu geniş arazinin kucağında
bedeni toprağa karışıyor.
Ve ah,
ne kadar acı…
yine de ne kadar gerçek.
5.0
100% (2)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz