Bir gün ben de öleceğim,
Arkamdan bir elin parmaklarını geçmeyecek insan.
Ne kalabalıklar yığılacak tabutumun başına,
Ne de şehir uğultusu susacak bir anlığına.

Ölümüm,
Bir gazetenin üçüncü sayfasında yer bulamayacak,
Belki kimse duymayacak bile.
Sessizce, habersizce
Bir çukurun soğuk toprağına bırakılacağım.

Ne bir çiçek açacak mezarımda,
Ne bir dua yükseltilecek gökyüzüne.
Rüzgâr bile üşenip uğramayacak yanıma,
Yağmur bile aceleyle geçip gidecek üzerimden.

Belki bir dost,
Belki bir yabancı uğrar,
Kuru bir “toprak olsun” der,
Sonra o da unutur ismimi.
Ve ben,
Bir mezar taşında yazılı kalmış
Boş bir harften ibaret olurum.

Yıllar geçer,
Toprağım otlarla kapanır,
Mermerim yosun tutar,
Sonra taşım bile çöker toprağa.
Kimse bilmez artık orada yattığımı,
Sanki hiç yaşamamışım gibi
Silinirim dünyanın hafızasından.

Bütün yalnızlıklar birleşip
Bir tek bedenime çöker o gece.
Ve ben,
Zamanın unuttuğu bir gölge gibi
Çürür,
Karanlığın koynunda kaybolurum.

Bir gün ben de öleceğim…
Ne arkamdan gözyaşı dökülecek,
Ne de ismim hatırlanacak.
Unutuluşun derin kuyusunda
Sessiz,
Issız,
Ve tamamen yalnız
Yok olup gideceğim...

#MehmetYETEK