"Bazen sevdiğin, seni tanımaz; ama sen yine de ona ait kalırsın."

Göğsümde uyuyan bir kor var,
ne söndürmeye cüretim var,
ne de harlamaya.
Onun dumanıyla besleniyor kalbim,
suskun bir dağın bağrında
küskünce tüten ocak gibi.

Yıllardır aynı rüyaya uyanıyorum:
Sen birden bakıyorsun gözlerime
ve dünya yeniden doğuyor.
Kelimeler geri dönüyor dudaklarına,
hatırlıyorsun beni,
hatırlıyorsun adımı,
ve ben yılların suskunluğunu
tek bir nefeste siliyorum.

Ama sabah oluyor,
boşluk aynı boşluk;
gözlerin bana bakıyor,
ama tanımıyor.
Ve ben,
bir yabancının omzuna başını koymuş
sevdalı gibi bekliyorum.

Ey hatıraların kapanan kapısı,
ey unutuşun taş duvarı,
bir gün aralanır mısın?
Bir gün, gecenin en kuytu anında
bir kıvılcım gibi düşer miyim zihnine?
“Bu kadın kim?” deme,
“Benim kadınım” de, bir kez olsun.

Bazen susuyorum,
çünkü sözlerim sende yankı bulmuyor.
Bazen konuşuyorum,
çünkü susmak daha ağır.
Ve her iki halde de
kor büyüyor göğsümde,
titrek ama güçlü,
kendi kendine yanan bir ateş gibi.

Gözlerimde bekleyen bir nehir var,
taştığında sana akacak;
taşıdığı her damla,
yılların hasretini, sessizliği
ve içimdeki yangını anlatacak.
Bir sesim var,
unutulmuş şarkıları çağırıyor;
ama senin hafızan,
zamanın elinde eriyen bir mum gibi,
ben her damlasını topluyorum,
elimi yaksa da.

Göğsümde uyuyan kor,
belki de benim kaderim.
Hatırlamasan da,
unutmalarına rağmen,
ben seni her gün yeniden öğreniyorum.
İlk kez görüyormuş gibi,
ilk kez sevmiş gibi,
ilk kez yanıyormuş gibi…

Ve belki, bir gün
yeniden doğarsın hatıralarında.
Belki, bir bakışınla uyanır bu kor
ve ateşe döner göğsümde.
O vakit,
ben yıllardır bekleyen bu kadını sana anlatmam artık,
çünkü gözlerin her şeyi söylemiş olacak;
sözsüz, sessiz, vakur ve bütün.

"Unutmak onun yazgısıydı, hatırlamak benim cezam."


Peri Feride ÖZBİLGE
26.08.2025