2
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
137
Okunma
Kimisi kürk içinde yürür,
Kiminin elbisesi yamalıdır.
"Yaşadım!" der, "Eğlendim!" sanır insan,
Oysa her kişi, kendi cesedinin hamalıdır...
Kimi kahkahasında saklar acısını,
Kimi gözlerinde büyütür fırtınasını.
Dünya, sahte bir sahnedir aslında,
Perde kapanınca, herkes kendi yalnızlığıyla baş başa kalır.
Ne kadar biriktirirsen biriktir,
O yük hep omuzlarında kalacak.
Anılar, pişmanlıklar, yaralar…
Hepsi, sırtında görünmez bir çuval olacak.
Şan da faydasız, şöhret de,
Kürkler, altınlar, saraylar da…
Bir gün hepsi sessizliğe gömülecek,
Ve her insan kendi gölgesinin tabutunu taşıyacak.
Kimi dua eder, gecenin karanlığında,
Kimi kaybolur şehrin kalabalığında.
Ama sonunda yol birdir:
Her adım, kendi mezar taşına doğru atılır aslında.
Ve işte hayat budur:
Kimi süsler, kimi gizler hakikati.
Ama gün gelir, herkes anlar:
En ağır yük… kendi ölümüyle yaşamaktır!
@NURAL BEKTAŞLI
5.0
100% (3)
Cevap Yaz