Kaybettiğim çocukluğumu arıyorum bu şehirde,
Yaslanıp ağladığım ağaçlar kurumuş,
Saklandığım duvarlar yıkılmış,
Ben artık hiçbir yerde
Kendimi bulamıyorum anne.

Evimizin bacası tütmüyor,
Kapı, pencere viran olmuş,
Sokaklarda çocuk sesleri yok,
Toprak yollarda el ele yürüyen
Masum aşklar kalmamış anne.

Eski günler uzaklaşmış,
İnsanlar yabancı birbirine…
Ben kaybettiğim eski günleri arıyorum anne.

Bisiklet sürerken çamaşırlarını kirlettiğim
Teyzelerin bana kızmasını,
“Hastayım” bahanesiyle okula gitmeyip
Bilye oynadığım günleri…

Akşam olunca
“Hadi çocuğum, baban geldi, eve gel”
Dediğini özlüyorum anne.

Yeni bir elbise alınca
Yastığımın altına koyup uyumayı,
Bayram sabahı harçlık toplamayı,
Aynı eve defalarca şeker almaya gitmeyi…

Ama şimdi sokaklarda
Çocuk kahkahaları değil, sessizlik dolaşıyor.
Evimizin kapısında rüzgâr uluyor,
Pencerelerden karanlık sızıyor,
Bahçemizde artık ot bile yeşermiyor anne.

Benim çocukluğum
O yıkıntıların altında kaldı,
Bilyelerim toprağa gömüldü,
Kahkahalarım mezar taşı oldu.

Ve ben, her gece gözlerimi kapadığımda
Biraz daha yaklaşıyorum o yok oluşa.
Anne…
Kaybettiğim çocukluğumu değil artık,
Kendimi arıyorum bu şehirde...