Kulun Rabbiyle İmtihanı

Her kul doğar bir nefesle, başlar yolculuk,
Daha ilk ağlayışında yazar kader defterine dokunaklı bir satır,
Annesinin koynunda şefkat, babasının omzunda güven,
Ama bilir mi çocuk kalp; her sevincin ardında bir imtihan gizlidir.

Gençlik gelir, kan deli ırmak gibi akar,
Gözler ışıltılı, eller arzularla dolu,
Bir yanda helal yollar, bir yanda haram tuzaklar,
Ve insan kalbi, incecik bir köprüde dengede yürür.

Nefis fısıldar: “Al, sahip ol, senin hakkın!”
Şeytan kışkırtır: “Yaşamak dünyada, sonrası belirsiz!”
Ama rahmet de fısıldar: “Sabret, rızkın sana yazıldı.”
İşte kulun Rabbiyle imtihanı, gönlün derinliğinde başlar.

Bir gün servet gelir; sandığa sığmaz, odalara taşar,
O an sorulur: “Mal mı, yoksa gönül mü büyük?”
Bir gün fakirlik gelir; boş tencereler, sessiz akşamlar,
O vakit sorulur: “Sabır mı, yoksa isyan mı ağır basar?”

Hastalık iner bedenine, dizlerini kırar,
Oysa şifa değil imtihanın özü;
Asıl mesele, ağrı içinde secdeye varabilmek,
Ve dilinden “Elhamdülillah” dökülebilmek.

Kayıp vurur kalbine; bir eş, bir evlat, bir dost,
Gözlerinden yaşlar çağlar, göğsüne sığmaz feryat,
Ama gökyüzü şahit olur:
“Ben emaneti aldım, sen sabrınla şereflendin.”

Dünya fani bir han, yolcuya geceyi sunar,
Yatak serttir, yorgan incedir,
Ama sabahı var, güneşi var, Rabbine kavuşması var,
İşte kulun imtihanı: sabaha varana dek dayanmak.

Ve gün gelir, perdeler açılır,
Toprağın altında yalnız bir gece başlar.
Sorgular gelir, kalem susar, defter konuşur,
Her nefesin hesabı, her bakışın karşılığı olur.

Ama imanla yaşayan için müjde gizlidir:
“Hoş geldin ey kulum, razı olan ve razı olunan,
Gir cennetime, ırmaklarımda yıkan,
Ebedî huzurda dinlen, sınav bitti artık...”