7
Yorum
14
Beğeni
4,6
Puan
173
Okunma
Ağlarken gülen bendim sarı iklimlerde
Yol uzun, yürüyen karıncanın adımlarında
Dikenleriyle sararan gülün yaprakları da
Solup dökülüyordu istasyon garında
Hayat nefesini verirken boğuyordu
Ellerimin nasırı balon gibi patlarken içime
Cimri takılan hayat beleşini arıyordu.
Zengin, fakir olmuş;
Mendilini açmış, tuzu bol, susuz sofrasında
Karnı tok, bekliyordu.
Bir yüce gönül
“Ölürüm, açlığımı belli etmem” derken
Tokatladığı sanki insanlık onuruydu.
İnsanlık bunun neresinde?
5.0
91% (10)
1.0
9% (1)