1
Yorum
12
Beğeni
5,0
Puan
159
Okunma

Güneş aya, ay güneşe direndi
Gündüz geceye, gece gündüze direndi
Karanlık, aydınlığa suskun kaldı
Işık, gölgenin kalbinde tükendi
İnsan kendini zamanla sınadı
Vakit yetmedi, çok uzun olmadı
Çıplak ve soğuk — üşüyorum
Toprak aldı, kimseyi dinlemedi
Çığlık ses vermedi, boşlukta yankıya
Bir iz kalmadı ne taşta ne suda
İnsan bir nefesti, bir bir savruldu
Söz ona ağır geldi, yürek yoruldu
Rüzgar sustu, dağlar dile geldi
Sessizlik, çığlıkla yüzleşti birden
Zaman kendine bir yol ararken,
Ve ben…
Zifiri kuyuların içine saplanmış hüzünlü sancım
kentin kimsesizliğinde bir ışık arıyor...
Bayram Köse
5.0
100% (5)