Bir bakışında açılırdı yedi kapı,
Her kapının ardında başka bir renk.
Ben geçtikçe büyüyen bir sır gibi,
Gözlerinle sınadım varlığı, göğü, denizi.

Kırmızıydı aşk, ilk kıvılcımı yakan,
Sabır beyaza bürünmüş bir ibadet.
Yeşil, cennet bahçesinin çağrısıydı,
Mavi, sonsuzluğa açılan sema.

Sarı bir suskunluktu göz kapaklarında,
Neşeden çok hüzün taşıyan bir güneş.
Mor, gecenin yasını giydirirdi ruhuma,
Siyahsa kalbime düşen derin imtihan.

Kimse bilmedi,
Gözlerinde yalnız renkler yoktu;
Her biri bir ayet gibi indi,
Kalbimin satırlarına.

Ben baktıkça çoğalan bir hakikat,
Onlar baktıkça eksilen bir suretin.
Kalabalıklar "güzel" dedi sana,
Ben "hikmet" dedim içimden sessizce.

Aşkı göze sığdıran kimseler,
Onu gözle kaybeder elbet.
Ama ben, gözünden içime sızanı
Kalemle ebedîleştirdim.

Her rengin ardında bir sınav vardı:
Kırmızı hasret, mavi teslimiyet.
Yeşil bekleyiş, beyaz affediş,
Siyah ise kulun kendi karanlığı.

Gözlerin bana bir secdeydi,
Başımı eğdirdi her defasında.
O gökkuşağının altında
Ben diz çöktüm, ben sustum.

Ve sustukça daha çok duydum,
Senin bakışındaki sonsuzluk yankısını.
Bir tek ben bilirim
Hangi bakışın bahar, hangisinin kıyamet.

Zaman geçti, renkler soldu biraz,
Ama bazı tonlar var ki silinmez.
Mesela senin bir bakışın,
Onu hangi çağ unutturabilir?

Ben renklerle değil, renksizlikle büyüdüm,
Onlar görünmezdi kimseye, yalnız bana.
Çünkü ben seni gözümle değil,
Kalbimle gören bir âşıktım.

Ey gökkuşağını gözlerinde saklayan,
Bilir misin?
Dünyada herkes bir renge tutsakken,
Ben sende bütün renklerden arınmayı seçtim.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(20 Ağustos 2025)