bir şair, duyguyu ne bağırmalı ne de saklamalı.
sadece onu olduğu gibi, fazlasız ve eksiğiyle, kendi rengine sadık biçimde sunmalı.

bunun için de:
aşkı süsleyerek değil, yaralanabilir biçimde yazmalı.
yalnızlığı ağlayarak değil, kabullenerek taşımalı.
kederi anlatırken, acıya methiye düzmeden ifade etmeli.

Tesbih şair gibi.

.....
bazı kelimeler bir ömrü sessizlikle mühürler.
insan, en çok kendine çarptığında yankılanır içinde sakladığı enkaz.
işte o anlarda şiir olur dilimizden sızan.
ruhumuzun taşıyamadığı ne varsa harflerde serin bir gölge bulur kendine.

gecenin içinden süzülen bir yalnızlık,
alnımızda durmadan çırpınan bir kelebek gibi, ne vakit gözlerimizi kapatsak, içimizde titreyen bir yıldız olur daima.
belki çoktan sönmüş bir umut, belki de doğmakta olan bir keder.
her sabah üstümüze çöken bir aşkın ıslak kanadını sıyırmaya çalışırken, bazı duygular bedenin altına sızarak insanı içinden tutar ve geriye doğru çekmeye başlar.

bir çiçeğin içine doğmak köksüzlüğü bilmekle başlar.
ne zaman biri seni koklasa biraz daha eksilirsin.
hayat işte,
bazen bir reyhan yaprağının buğusuyla öper seni.
bazen de görünmeyen bir mezara gömer umutlarını.
işte o zaman anlarsın ki sessizlik, çığlıkların en gürüdür.


şair der ki;
ay, yavaşça gözlere inerken, ben gölgemle tetikte bekliyorum.
kırık melodilerle beslenmiş bir hüzündür bu. kendi sesini tanımayan bir yalnızlık. yüzüme mor yapraklar sinmiş, ölüler gibi konuşmasız ve narin. suya düşen her kıvılcım içimde patlayan bir hatıra. zamanla anılar bile susar. geriye sadece ıssız bir gecenin koynunda uzaklığı alnına yaslayan bir insan kalır.

ben seninle ölmedim. ama sen bende yaşamayı unuttun.
kalbimin sayfası artık okunmuyor. satır araları yırtık, harfler yerinden oynamış. belki de o yüzden, ne söylesem eksik, ne yazsam geç kalmış. geceyle el sıkışıp gündüze küsmedim. lakin bazı sabahlar saçlarımın arasında yürüyen uykusuz ellerini çekmeni istiyorum. içimdeki göç mevsimi artık sığmıyor bu bedene.

her insan kendine gömülü bir harf gibidir.
kimisi bir cümlenin başında dik durur, kimisi noktadan sonradır.
silinecek kadar siliktir. ne zaman sana yaklaşsam, kendimden uzaklaştım. ne zaman aynaya baksam, başka bir ben yüzüme sinmiş.

sabah serinliğinde saçlara sinerken,
gece biriktirdiğin her şeyin arasına karışır. en çok da dudağından düşmeyen ama hiç söylenmemiş olanlarda yaşar. bir gün sessizlik seni uykunda öperse, bil ki ben geçmişimden sızmışımdır.
çünkü ben senden çoktan geçmiş bir hâlimle buradayım. ama içimde hâlâ seninle örtülü kışlar üşüyor.

ben, senin dokunamadığın yanınım. göğsümde yatan göç mevsimini hâlâ taşıyorum. herkes baharı anlatıyor, ben ayrılığı yaşıyorum. mevsim hep sonbahar gibi içimde. her sararan yaprakta biraz ben düşüyorum toprağa. her rüzgârda biraz sen savruluyorsun benden.
bir insan başka bir insanın içinde nasıl da unutulabilir?

ben senin cümlelerinin altına düşen bir dipnottum belki.
kimsenin okumadığı ama eksik bırakıldığında anlamı bozan.
sen beni okumadın.
ben seni ezberledim. her gece gözlerimi yumduğumda, alnımda bir ıslaklık olur. belki yağmurun dışarıda unuttuğu bir iz, belki içimdeki sessizliğin gözyaşı.

kendine bir yer arayan, yitik bir anlam gibi.
ben seni sevmedim.
ben seni içimde taşıdım.
taşıyamadığımda da şiire dönüştüm.
yüzümü göğe çevirdiğimde, ayın yamacında bir yalnızlık görürüm hep.
o bendir.

ben senin yarandan doğdum.
sustuğum her kelime sana çevrilmiş bir bakıştır.
beni susturursan,
sen de kaybolursun.

.....

şair dediğin, sözü örerken kendini de söker.
her dizesi içinden bir parçayı koparır.

gerçek şiir yazanın canından düşer,
okuyanı ise kendisine düşürür.

hayranlık yine
hayranlıkla hep
🌾