Heybemde taşımıyorum artık taşları…
Her biri, konuşmaktan yorulmuş çakıl diller;
suskunlukla parlayan, yarası göz göz olmuş.
Bazıları annemin gençliğinden kalma;
yoksulluğun teninde uyuyan ekmek kokulu yaralar.
Bazıları babamın sessizliğinden;
cebindeki son mendili bana saklarken
gözlerinden düşürdüğü yağmur damlaları.


Evimizin arka bahçesinden çaldığım ilk erik
küflenmiş de olsa hâlâ kokuyor;
çünkü suçluluk, bazen en tatlı anıların
üstüne çöken ince beyaz küf.

Boncuk’un gözleri var orada;
bana son bakışında,
dünyanın bütün sorularını içinde tutan
o yeşil, o kocaman çember…
Heybemdeki yerini hâlâ bırakmıyor.

Ve aşk…
Ah, aşk dediğin
şehre yağmur yağarken balkon korkuluğunda bekleyen
sahipsiz bir güvercin.
Uçmak istiyor ama kanadı tereddütten ağır.
Bana “kal” diyenlerle “git” diyenler
aynı bankta oturuyor orada.

Heybemde acılarım var, evet…
Her biri birer kök salmış
toprakla kavgayı bırakmış
yeni çiçekler açtırmak için.
Bazılarının dikenleri hâlâ taze,
bazılarının rengi zamana yenik.
Ama hiçbirini atmam;
çünkü ,
kendimi en çok yaralarımdan tanırım.

Ve bilirim:
Bir gün, bir çocuk heybeme uzanırsa,
ona ekmek kırıntısı değil,
kendi gökyüzümü veririm.
İçinde acılarım da olacak,
ama onlar korkutmayacak;
çünkü bazı yaralar,
bir başkasının yolunu aydınlatmak için
yanmaya devam eder…


“Beni hatırladın mı?” diyor ilk acım,
annemin avuçlarındaki çizgilerden düşmüş.
Ekmek yoğururken çatlamış ellerinin
bana bıraktığı un kokulu sızı…
“Ben,” diyor, “senin doyduğun,
ama annemin yarım yediği sofrayım.”

İkinci acı, sesini inceltiyor:
“Bana bakma öyle…
Ben babanın gözündeki o anlık gölge,
dükkanın kepengini kapatırken
‘yarın yine açılır mı’ diye sorduğu soruyum.
Sen duymadın ama ben duydum.”

Üçüncüsü aceleci
çocukluğunu kolundan tutup çekmiş.
“Hatırlıyor musun?” diyor,
“Sen saklambaç oynarken
ben kardeşinin cebine erken büyüme koydum.
Çünkü hayat, o oyunu hiç sevmez.”

Dördüncüsü Boncuk’un sesiyle geliyor:
“Beni gömdüğün yer, senin bilmediğin yer.
Ama ben senin kalbinin alt rafındayım.
Bazen geceleri kapımı aralıyorsun,
içeri bir çift yaşlı göz bırakıyorsun.”

Beşinci acı, aşktan kalma;
ince bir kanat gibi titriyor:
“Beni hafife alma.
Sen balkonda bekleyen güvercini görüyorsun ya,
işte ben o güvercinin göğsündeki
nefes düğümüyüm.
Çözemezsin, ama hissedersin.”

Altıncı acı, bir mendil gibi sessiz:
“Ben, annenin gençliğinde yarım kalan hayalim.
O hayali sana devrettim,
ama sen onu yazıya çevirdin.
İşte o yüzden hâlâ buradayım;
çünkü sen beni bitirmedin, dönüştürdün.”

Ve hepsi birden fısıldıyor sonunda:
“Biz, seni yıkan değil,
taşıdıkça seni sen yapanlarız.
Bizi sakın atma.
Çünkü bir gün biri sana soracak:
‘Bu ışığı nereden buldun?’
Sen de diyeceksin ki
‘Karanlığımdan.’”


Peri Feride ÖZBİLGE
18.08.2025