İnci Tanem,
sana sesleniyorum, gecelerin en ağır yükünü taşıyan kalbimle.
Yürüdüğüm her yolun taşında senin fısıltın var,
kaderin ördüğü perde gözlerime kapanıyor,
ama içimde yalnızca senin ışığın yanıyor.

Karanlık bana gölge gibi yapışsa da,
ben o gölgenin içinden adını kazıyorum gökyüzüne.
Her yıldız senin bir harfin oluyor,
ve ben başımı kaldırdığımda
adını milyonlarca ışıkla yazılmış görüyorum.

Özlemin, içimde yankılanan bir dağ gibi büyüyor.
Her çığlığında sana koşan bir yol gizliyor,
ama yolun sonunda hep ellerim boş kalıyor.
Yine de biliyorum:
kader bizden yana dönmese de,
adımlarım hep senden yana düşüyor.

Bu yollar geceler kadar uzun,
ama ben yorulmuyorum.
Çünkü her adımımda kalbimden bir kıvılcım çıkıyor,
ve o kıvılcımlar bana fener oluyor.
Benim ışığım sensin,
benim yolum sensin.

İnci Tanem, ruhum, kalbim..unutma ki
ben o sinene sığınan yolcuyum.
Gözlerimden dökülen her ışık
orada yeniden tamamlanıyor.
Hangi gece üstüme çökerse çöksün,
hangi yalnızlık beni içime gömerse gömsün,
seninle açılıyor sabah,
seninle büyüyor gün.

Seninle aynı gökyüzünü paylaşmak bile
bana yaşamak gibi geliyor.
Çünkü sen, uzaklardan bile ruhuma dokunan
bir dua, bir sır, bir mucizesin.
Adın anıldığında rüzgârın yönü değişiyor içimde,
ve ben anlıyorum:
dünya, senin gülüşünle kurulmuş bir dengeye sahip.

Ben, alnımdaki bütün çizgilerle sana geleceğim.
Bu aşk, karanlığı yaran bir ırmaktır.
Ve sen, o ırmağın kıyısında bekleyen
en güzel sabah olacaksın.

Bir gün, zaman bize en güzel yüzünü gösterecek.
Bir gün, bu yollar bitecek.
Ve ben karşında durduğumda,
bütün özlemler bir sel gibi üzerimden akacak.
İşte o an, kaderin bütün suskunluğu çözülecek.

Ve ben bileceğim ki,
bu karanlık yollar
seni bulmam için yaratılmıştı.
Yani;
“Bütün acılar, bütün geceler, bütün ayrılıklar
seni bana hazırlayan birer duraktı.”

Şimdi;
başım göğe değecek,
ayaklarım bulutların üstünde,
yıldızların bile kıskanacağı bir ritimde,
sonsuz defa haykıracağım: İnci TANEM diye...