Elimden neyi almak istiyorsanız alın…
Bu hayatta en çok güvendiğim insan
En zor anımda sırtımdan vurdu.

Güvenim paramparça, kalbim yaralı,
Gözlerimde sessizlik, içimde fırtına.
Açtığım her kapı, verdiğim her parça kalbim
Beni daha yalnız bıraktı.

Ve şimdi…
Kendimi sorguluyorum:
Neyi hak ettim, neyi yanılttım,
Hangi sözüm, hangi sessizliğim bu ihaneti davet etti?
Ama cevabı bilmiyorum, belki de yoktur…

Sadece bir gerçek kaldı:
İçimdeki yara derin,
Gözyaşlarım sessiz,
Kalbim kırık ama farkındayım…
Artık kimseye bu kadar açılmayacağım.
Artık kimseye güvenmeyeceğim.

Şimdi öğrendim:
Bazı insanlar,
En çok güvendiğini kırmak için vardır.

Ve işte acı gerçek:
Kimse gelmeyecek, kimse sarmayacak,
En derin yarama dokunacak bir el yok.
Sırtımdan vurulan ben,
Kendi karanlığımda, kendi sessizliğimde
Kendi acımı taşımaya mahkûmum.

Artık yok sayıyorum ellerini, sözlerini,
Beni sırtımdan vuran her gülüşünü, her dokunuşunu.
Çünkü artık biliyorum:
Bazı yaralar, kanasa da, iyileşmez.
Sadece derinleşir, içine işler, ruhunu yakar.

Ve ben…
Bu yalnızlığın içinde büyüyeceğim,
Acının ağırlığıyla güçleneceğim.
Ama asla eskisi gibi olmayacağım,
Hiçbir zaman güvenmeyecek, hiçbir zaman tamamen açılmayacağım.

Bu, benim acı finalim:
İhanetin soğuk gerçeğiyle baş başa kalmak
Ve tek teselliyi, kendimde bulmak…
Kalbim kırık, içimde fırtına,
Açtığım her kapı boşlukla doldu.
Gözlerim sessiz, yüreğim yanıyor,
Ve öğrendim ki bazı insanlar,
En çok değer verdiğini incitmek için vardır.

Ben…
Acının ağırlığında büyüyeceğim,
Ama asla eskisi gibi olmayacağım.
Hiçbir zaman tamamen güvenmeyecek,
Hiçbir zaman tamamen açılmayacağım.

İhanetin soğuk gerçeğiyle baş başa kalmak
Ve tek teselliyi kendimde bulmak…
İşte benim en acı finalim.