Bu gece kalemi elime aldım,
karar verdim… gidiyorum.
Ama sanma ki sevdam bitti,
sanma ki yüreğimin köşesindeki o gizli oda boş kaldı.
Sen hâlâ oradasın,
uzaktayken bile dibimde,
nefesini bedenimde hissedyorum.

Bazen düşünürüm;
çocukluğum gibi masumdu seni sevmek.
O sokak lambalarının titrek ışığında
tek başıma eve dönerken hissettiğim korku gibiydi yalnızlık,
ama sen vardın…
Şimdi o çocuk yine sokakta,
bu kez seni bekleyerek üşüyor.

Beklemek…
Ne ağır kelime.
Zamanı çiviyle duvara çakmak gibi.
Her saniye kanıyor,
her dakika derinleşiyor.
Elveda demek ise,
kendine kurşun sıkmak gibi.

Senin yokluğunla konuşuyorum geceler boyu;
özlem, kirpiklerimden damlıyor.
Hain bir rüzgâr alıp götürüyor
içimdeki bahar dallarını.
Kış geri geliyor,
ve ben yine çocukluğumun sobasız odasında
üşüyerek uyuyorum.

Yine de bil;
aşk, hâlâ ellerimde titriyor.
Bütün kelimelerim sana akıyor,
bütün şehirlerde adını arıyorum.
Bir trenin camından bakar gibi
geçiyor hayat;
sen istasyonlarda kalıyorsun.


Karar verdim gidiyorum,
ama bu gidiş bir vedadan çok,
kendi içime gömülmek.
Yüreğimin köşesinde hâlâ sen varsın,
orada hiç hainlik yok,
orada hâlâ sevda var.

Ve belki bir gün,
zaman tüm yaraları kapattığında
bu mektup sana ulaşır.
O zaman anlarsın:
Gidişim, seni bırakmak değilmiş…
Yalnızca kendimi bulmaya çalışmakmış.

Elveda.

Zaman TÜNELI
16 Ağustos 2025