Şarkılar yarım kaldı, ben yarım

Şarkılar yarım kaldı
Ben yarım
Her nota içime saplanan bir hançer
Her söz sessiz bir çığlık
Ve ben…
Kırık bir aynanın kesik parçası gibi
Kendime dokunmaya korktum
Parçalarım kanıyor, ruhum sızlıyor
Her nefes, bir vedanın ağırlığı

Sen gittin
Geride kalan yalnızlık, soğuk ve acımasız
O boşlukta çırpınırken
Gözlerimden akan yaşlar
Bir şarkının sonu gelmeyen hüzün gibi
Kalbimi paramparça etti
Ve ben…
Yarım, eksik, unutulmuş
Sessizliğe gömülmüş bir hayalet

Şarkılar sustu
Ama içimdeki çığlık
Sana ulaşamadan yankılanıyor hâlâ
Kendi karanlığımda boğuluyorum
Acı, damar damar içime işliyor
Ve her gece, kendi yıkımımı izliyorum
Kendimden geriye kalan tek şey
Kırık bir kalp, bitmeyen bir yara…

Her sokak seni fısıldıyor kulağıma
Her gölge seni anımsatıyor bana
Ve ben…
Kendimden kaçarken bile
Sana takılı kalmış bir gölge gibi sürükleniyorum

Yalnızlık, içimde bir deniz gibi büyüyor
Dalgalar kalbimi dövüyor, ruhumu eritirken
Hiçbir liman yok
Hiçbir umut ışığı yok
Sadece senin yokluğun
Ve bana dayattığı acı

Şarkılar artık sadece hatıra
Melodiler birer hıçkırık
Ben…
Parçalanmış bir dünyada
Yarım bir insan olarak
Kendi eksikliğime yas tutuyorum

Ve gece…
Karanlık çöktüğünde
Sana dokunamamanın ağırlığıyla
Sarsılıyorum
Acı, damar damar beynime işliyor
Kalbim…
Artık sadece senin gölgenle atıyor
Ve ben…
Tamamen yarım, tamamen kayıp
Sonsuz bir yalnızlığın içinde…

Ve şimdi…
Şarkılar tamamen sustu
Sana dair her nota, her söz
Kendi kanıma karıştı
Ben…
Artık sadece eksik bir hüzün
Kırık bir gölge
Yarım kalmış bir insan

Her nefesim sancı
Her bakışım boşluk
Ve sen…
Sen, yokluğunla içimde bir mezar kazdın
Ama mezar değil…
Bu, diri diri yanmak gibi
Acının her zerresiyle var olmayı öğrenmek gibi

Ben…
Yarım, parçalanmış, unutulmuş
Ama hâlâ seni arayan bir ruh
Sessizliğin içinde çırpınırken
Her damla gözyaşım
Sana adanmış bir ağıt
Ve ben…
Sonsuza kadar yarım
Sonsuza kadar senin gölgenle…