Ben gözyaşlarımı hep içime akıttım,
Sessiz çığlıklarımın kimselere değmediği gecelerde.
Yüzüm güldü elbet,
Ama kalbim paramparça…
İçim ezildi, her nefeste bir kırık taş gibi.

Ben hep yarım kaldım,
Eksik bir şarkı gibi, tamamlanmamış bir düş gibi.
Yaralı kaldım,
Sevmenin ve sevilmenin ağırlığını omuzlarımda taşıyarak.

Kimse bilmedi,
Gece karanlığında sessizce eriyen benliği…
Kimse görmedi,
Gülüşün ardına saklanmış kanayan yüreğimi.

Her bakışta bir hatıra,
Her sözde bir sızı…
Ve ben…
Hâlâ aynı yerde,
Kendime yabancı, dünyaya kırgın, kalbimle yalnız.

Yarım kalmış bir kadın,
Adını kimseye söyleyemediği acılarda kaybetmiş.
Ve yine de gülümsüyor…
Dışarıya, hayatın sahte parlaklığında.

Ama bilirim…
İçimdeki o kırık dünya,
Hiçbir gülüş, hiçbir söz, hiçbir dokunuşla tam olmayacak.
Ve ben…
Hep yarım, hep yaralı, hep gizli kalacağım.

Her adımda bir boşluk hissi,
Her nefeste geçmişin ağırlığı.
Sevgi dediğin şey, bana hep uzak,
Sıcaklığı elimden kayıp giden bir rüya gibi.

Geceler uzun, yalnızlık derin,
Ve ben hâlâ sessizce ağlıyorum,
Kimse bilmeden, kimse fark etmeden…
Kendi karanlığımın içinde kaybolmuşum.

Kalbimden düşen her parça,
Bir yıldız gibi yeryüzüne saçıldı.
Toplasam, tamamlasam belki
Ama biliyorum…
Hiçbir parça eski haline dönmeyecek.

Yine de gülümsüyorum…
Dışarıya, sahte bir güneş gibi.
Ama içimde fırtınalar,
Ve ben, paramparça, yaralı, yarım…
Hep öyle kalacağım,
Sessiz çığlıklarımın içinde, kendi gölgemle baş başa.

Ben gözyaşlarımı hep içime akıttım,
Yüzüm güldü elbet ama kalbim paramparça…
İçim ezildi, ben hep yarım, hep yaralı kaldım.

Her bakış bir sızı, her söz bir yara,
Gece karanlığında sessizce eriyen benliğim.
Kimse görmedi, kimse duymadı…
Gülüşüm ardında kırık bir dünya taşıyorum.

Yarım bir kadın, eksik bir şarkı, tamamlanmamış bir düş…
Ve ben hâlâ aynı yerde,
Sessiz, kırgın, yalnız…

Ama gülümsüyorum…
Dışarıya, hayatın sahte parlaklığında.
İçimde fırtınalar,
Kalbimde paramparça anılar…
Ve ben, hep öyle kalacağım,
Sessiz çığlıklarımın içinde,
Kendi gölgemle baş başa.