Gece indi Medine’nin üzerine,
hurma dalları bile secdeye eğilmişti.
Bir yetimin gözyaşında,
bir annenin duasında
senin adın vardı Ya Resûlallah.

Ben seni görmedim,
ama gökyüzüne her baktığımda
bir yıldız, sanki senin izini taşır.
Ben seni işitmedim,
ama rüzgârın fısıldadığı her isim
senin kokunu getirir.

Çöl susuzdu,
insanlık susuzdu,
sen geldin;
bir damla su gibi değil,
bütün bir okyanus gibi
rahmet oldun yeryüzüne.

Senin adını anınca
dilim titrer,
gözlerim dolar,
çünkü bilirim ki,
senin sevgini taşımak
kalbe sığmaz,
ancak göklere yakışır.

Bir gün,
senin huzuruna vardığımda,
ellerim bomboş olsa da
tek dileğim olur:
“Ümmetinden olabildim mi,
beni affettin mi Ya Habîballah?”

Ey iki cihanın nuru,
adını anmak bile kalbimi aydınlatır.
Sen olmasaydın,
ben kim olurdum?
Sen olmasaydın,
gönlümde umut, gözümde ışık kalır mıydı?

Ben seni görmedim Ya Muhammed,
ama seni öyle sevdim ki,
kalbim her attığında,
sana salât ve selâm getirir.

Ve bilirim ki,
dünya bir gün bitecek,
ama senin adın
kıyamete kadar
dillerde çiçek açacak.