0
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
289
Okunma
Gecenin perdesini yırtan,
Seher vaktine uzanan bir çığlık vardı sende.
Karanlık,
çocukluğunun soğuk avuçlarında uyurdu,
Ve sen,
uykusuz bir masal gibi büyüdün.
Güneşe sevdalandın
ama akşamları,
batışın kızıllığında,
bir yetim hüzün oturdu gözlerine.
Kar yağdı omuzlarına,
yine de tomurcuklar sakladın içinde.
Yaprak yaprak döküldü hayat,
her düşüşte biraz daha ağır,
biraz daha derin.
Ama işte bugün…
Bütün kışların ardından,
yeniden doğumun ilk nefesindesin.
Kelebek ömrü kısa derler —
ama sen,
ömrünü
mavinin sonsuzluğuna yaz.
5.0
100% (3)
