Ne kötü bir gün bu, ne de iyi,
Gökyüzü gri, yüreğimse gri gibi.
Ne ağlıyorum doya doya
Ne de gülmeyi becerebiliyorum.

Bir yol var önümde, düz mü, dolambaç mı,
Adım atıyorum da nereye bilmiyorum.
Bazen bir çiçek kokusu,
Bazen bir mezar sessizliği sarıyor içimi.

Bir şey eksik, ne bilsem tamam değil,
Bir şey fazla, ne yapsam taşan bir his.
İçimde ne bir savaş, ne de barış,
Sanki hiçbir duyguya yer kalmamış.

Kimi günler sevinçle uyanırım,
Kendimden bile sakladığım bir sevinçtir o.
Kimi sabahlar karanlık dolup taşar pencereden,
Ama korkmam; alıştım, çünkü o da ben gibi susar.

İnsan kendine alışır mı zamanla?
Bomboş aynalara bakarken cevapsız kalan sorulara?
Ben alıştım galiba,
Ne kötüye şaşırıyorum, ne iyiye inanıyorum.

Ve böylece geçiyor ömrümün ortası,
Ne bir adım geri, ne cesaretle ileri.
Sadece akıyor zaman,
Bense anlamıyorum;
Ne kötü, ne iyi...
Aklım almıyor.
Şenol