Geçmeyen Baş Ağrısı”

Gözlerimi kapatsam,
belki geçer sanıyorum.
Ama karanlık da
beni dinlemiyor artık.

Yastığım,
her gece biraz daha içime gömüyor beni.
Uyumak istiyorum,
ama ne kadar uyusam da
uyanmakla uyanmamak arasında
bir boşlukta sıkışıyorum.
Ne rüyada huzur var,
ne uyanıklıkta bir anlam.

Kafamın içinde
bitmeyen bir uğultu.
Ses değil bu,
çığlık da değil…
Sadece geçmeyen bir ben.

Bedenim yorgun ama ruhum ondan da beter.
Gülmek mi?
Sanki bin yıl önce kalmış bir dil gibi.
Unutmuşum tonunu,
nerede başladığını bile bilmiyorum artık.

Sırtımda kimsenin görmediği yükler.
“İyiyim” derken
boğazıma dizilen cümleler.
Kalbim sızlıyor
ama kimse fark etmiyor.
Çünkü güçlü görünmeye
mahkum olanların acısı
hep sessizdir.

Derin bir uykuya ihtiyacım var,
ama rüyalar bile beni sevmiyor artık.
Sadece bir gece…
kimse bir şey istemese…
hiç kimse beni “kendinden önce” beklemese…
sadece kendim olsam…
belki,
belki geçer bu ağrı.