Mert Adam – Babam

Köy yolları çamur, rüzgâr sert eser,
Omuzlarında yıllar, yükünden beter.
Gözleri ufka bakar, uzaklara dalar,
Hayatın fırtınası, onu hiç yıpratmaz.

Gün doğmadan tarlada, elinde saban,
Güneş batınca döner, yine yorgun ama dimdik adam.
Toprak kokusu sinmiş avuçlarına,
Çatlak ellerinde alın teri, çocuklarına armağan.

Bir lokmayı üçe böler,
Bir gülüş için bin dert söyler.
Yorgun dizleri çöker bazen akşamüstü,
Ama düşmez, düşürmez yuvanın direğini.

Gençliğini verdi rüzgârlara,
Ekinlere, yağmurlara, kara kışlara.
Bir damla teri bile boşa akmadı,
Her damlası bize umut, bize yarın oldu.

Babam…
Sen mertliğin en sessiz şairisin,
Adını duvarlara yazmasak da
Kalbimize mühürlü durur izlerin.

Senin sırtında yük azalmadı belki,
Ama biz, o yükün altında büyüdük.
Ve anladık ki:
Gerçek kahraman, alkış almadan yaşayan adamdır.


Aski Divane