Kışla sınandım, seninle dirildim.
Bazı sevgiler kardelen gibidir:
Donar, ama ölmez
Üşür, ama vazgeçmez.

Kışın ortasında açan ilk beyazsın sen,
Soğukların en koyusunda bile
Vazgeçmeyen bir direnişin adı:
Kardelenler Çağı...

Kimse açmanı beklemezken,
Sen toprağı yaran bir mucize gibi
Susarak çiçeklendin içimde.
Görmeyenlere inat,
Ben seni kalbimle gördüm.

Kar her şeyi örtmüştü,
Ama senin ismin sıcaktı.
Bir tek senin varlığın
İçimi üşütmeyen tek beyazdı.

İnsanlar baharda sevmeyi öğrenir,
Ben seni kışta tanıdım.
Çünkü ancak soğukta açan çiçek
Gerçek sevdayı anlatır.

Zemheriyle sınandım,
Dilsiz bir gecenin tam ortasında
Kalbimde titreyen bir dua gibi
Seninle uyandım.

Bilmiyorum kaç ay daha sürer bu soğuk,
Ama sen açtın ya bir kez
Yeter bana.
Bir kardelenin suskunluğunda
Yüzyıllık bir bahar gizlidir.

Ben seni sevmeyi
Çiğnenmeye razı çiçeklerden öğrendim.
Bir bakışınla donan
Ve yine de inatla yeşeren
O beyaz başkaldırıdan.

Seninle başlar artık her mevsim,
Çünkü seninle öğrendim
Takvimlerin bile kalbe uymadığını.
Zaman, kardelenin açtığı anda başlar.

Sen yoksan,
Bahar da yok,
Güneş de eksik,
Çünkü bir kardelenin açmadığı yerde
Ne hayat olur, ne sevda.

Sana her bakışım
Bir iç çekişin beyaz tercümesi.
Sen kar içinde yürürken bile
Ben içimde gül toplamayı sürdürdüm.

Ey sessizliğin beyaz meyvesi,
Ey kalbime en derin kökü salan,
Sen toprağa değil,
Benliğime kök saldın.

Sana benzeyen bir çağ başlasa,
Belki insanlar da öğrenirdi sevmeyi
Vazgeçmeden, üşüyerek
Ama inatla…
Ama zarafetle…

Bir tek sen,
Soğukla barış yapmayı öğrettin bana.
Çünkü bazen,
En büyük ısıyı
Titreyen bir çiçeğin suskunluğu taşır.

Yokluğunla üşüdüğüm her gece,
Senin adını sayıklayan kalbim
Bir kardelen gibi
Yalnızlığa tutunmayı bildi.

Herkes gidişiyle kış getirdi,
Ama sen kalışınla
Beyazı sevmeyi öğrettin bana.
Bembeyaz bir yokluk değil,
Var oluşun beyazıydın sen.

Seni sevmek,
Kışa rağmen filiz vermektir.
Ve ben seni,
Her şey susarken daha çok sevdim.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(8 Ağustos 2025)