Yol uzun,
Adımlar ağır,
Ama kalbim hafif.
Çünkü her adımda
Bir parça daha eriyorum.

Nûr’a doğru yürürken,
Kendimi bırakıyorum ardımda.
Ne isim kaldı,
Ne şekil,
Sadece bir ışık kalıyor geride.

Bu ışık,
Beni ben yapan her şeyi yakar,
Ama yok etmez,
Çünkü nur,
Yaratıcının nefesidir.

Yolun sonunda,
Kendi varlığımı buluyorum.
Ama artık o ben değilim,
O sadece bir yansıma.

Nûr’un kendisi oldum,
Ve o nurda kayboldum.
Kaybolmak,
Bulmaktan daha gerçekmiş.

Karanlıklar ardında saklanan nur,
Artık gözlerimde değil,
Kalbimde parlıyor.

Ey yolcu,
Sen de bırak her şeyi,
Nûr’un kucağına bırak kendini.

Orada
Hiçlik,
Her şeyin başlangıcıdır.

Ve ben artık
Bir değilim,
Bir’le birdim.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / İYÂN-I NÛRBÎN
( 5 Ağustos 2025)
(Ben nûr oldum, nûrda yandım, nûrda var oldum.)