Unumu eledim!
Eleğimi duvara astım!
Ama, elek zamanla çürüdü...
Duvar ise yıkıldı...
Ve ben herşeye rağmen yine ayaktayım!

Peki, hayat neden böyle?
Unumuzu elemiş...
Eleğimizi duvara asmış iken!
Yaş olarak...
İki otuzu devirip, bir on yaş almış iken!
Altmışı aşmış, Yetmişinden gün almışiken!
Feleğin çemberinden yüz akıyla, çıkmışken!
Şu yaşa kadar her türlü engeli aşmış iken!
Yaşam sınavını geçmiş iken!
Derdi, kederi, unutup..
Her şeyi artık tam arkamıza atmışken!
Zaman 8le yaşadıklarımızdan ders alıp, tam olgunlaşmışken!
Tecrübe, bilgi, olarak kendimize katmışken!

Şimdi, nereden çıktı, bu yaşlılık?
Neden bizi terk etti bu sağlık?
Neden çöktü vücut?
Bize zaman değer katacağına...
Neden hasta edip, bizi dermansız bıraktı?
Bir yaprak misali...
Bir paçavra gibi bizi bir kenara savurup attı?

Oysa biz, bunca zaman...
Hayata, emek verdik!
Yaşadığımızdan dolayı hep sevdiklerimize hesap verdik!
Binbir zorlukla, mücadele ettik...
Hayatta hep bedel ödedik!
Ders aldık!
Peki, soruyorum...
Karşılığını neden alamadık?
Dinçer DAYI