0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
107
Okunma
Sokakta yürüyen bir tebessümdü o,
Ne elinde silah, ne içinde öfke.
Sadece "pardon kardeşim" dedi usulca,
Ama karanlık, her zamanki gibi köşe başındaydı.
Bir çocuk selamıydı,
Bir insanın kalbine değen ince bir dokunuş.
Ama cevabı bıçakla geldi,
Beton gibi soğuk, vicdan gibi çorak bir yerden.
Gözleri yerdeydi,
Sadece eve dönmek istiyordu belki.
Ama geri dönmek,
O gün için fazla umutlu bir dilekti.
Adalet...
O ne zaman çıkar karanlık kuytulardan?
Ahmet için değil sadece,
Her susturulmuş ses, her kırılmış kanat için.
Şimdi bir fotoğraf kaldı elimizde,
Bir tebessüm, yarım kalmış gençlik…
Ve sorular:
Nasıl bu kadar kolay öldürülür masumluk?
