Hasretin ön sözü,
Mevsimsiz göçün gönül üzüntüsü
Kırağı çalan her hece
Kaykılası zeminde kalan ayak izi şehrin
Ki kubbelerde saklı hüzün
Sevdalı şehrin nüvesi
Bağdaş kuran kimyası iç sesin

Derbeder kıyılar
Hazan mahsulü rüyalar
Teşrif eden gece hıçkıran sessizliğin
Tenine konan kuşun ölüm kokan nefesi.

Sökük hırkam
Sayıp söven kim varsa arkamdan dokunan gölgeme
Ki çoktan firar etti içimdeki hezeyan
Artık nakkaşıyım huzurun
Cebelleştiğim nice nifak sokulan arama
Hayatı kucaklamanın ertesi
Ellerimden kayan şunca zaman.

Maviden bir buse
Aşk tesirli her imge kayan yıldızın haznesinde saklı
Zuhur eden o ışıltı
Oysaki çoktan dolmuştu gündüzün miadı.

Piri acıların
Pejmürde bir kilimse dokuduğum yılların
Eseri ve esareti
Her hücrem boş
İçimde saklı beyhude sözcükler yazdıkça kalem
Kapıldığım o rüzgâr illa ki sarhoş eden
Bir veryansın
Yüklendikçe kendime
Yükseldiğim adeta gök kubbe
Ayaklarım kesilir yerden
Kasılan ruhumda dinmez hicran.

Künyem kırışık ve kırgın
Bünyem asla değil alışık
Gel gör ki dinmez esintisi bu sırnaşık rüzgârın
Tastamam yok sayılan varlığım
Oysaki nasıl da heyecanla düşmüştüm yola
Benzersizdi bu aşk düştükçe zora
Daha da bağlandığım sana.

Kimsesizliğin imgesidir şüheda mazim
İçtiğim kadar şiiri içerlediğim kendime
İçimden taşan bir hezeyan
Toplamaksa peşini kalbimin
Bırak dağıldığı gibi kalsın
Ki sensin müsebbibi
Her şiir her düş
Her iç çekiş
Yokluğundur kendime haykırdığım her serzeniş.


DOSTLARDAN İNCİLER



...Ve şimdi,
sükûtun yanık perdesiyle örtülmüş
yorgun bir akşamın eşiğindeyim.
Her nefes,
bir çöl rüzgârının bıraktığı iz kadar kırılgan.
Bir çiçeğin açamayışı gibi
bekliyor içimde yılların küflü sabrı....

TEŞEKKÜRLER MESUT HOCAM