Yara derin, ama kabuk tutuyor zamanla
Sessizce geçiyor içimizden mevsimler
Bir kuş bekliyor sabahı, cam kenarında
Ve biz,
hâlâ inanıyoruz baharlara.

Göğe bakmayı unutmamış bir çift göz gibi
İçimizde bir şey var, inatla yaşayan
Her yıkılışın ardından sessizce
Toparlanıp ayağa kalkan bir çocuk sanki.

Geceleri uzatıyor yorgun ellerimiz
Bir dua gibi, rüzgâra savrulan
Kırıldıkça içimize çekilen umutlar
Kırıldıkça yeniden yeşeren sabırlar…

Beklemek, susmakla eş değil her zaman
Kimi zaman gürültüsüz bir isyandır sabır
Kimi zaman bir annenin sabah ezanında
Ocakta kaynayan çorbasına kattığı duadır.

Gidenlerin ardından kalan toz bulutu değil
Bir inançtır kalpte gizlenen
Geri dönmese bile kimse,
Bir yerlerde çiçek açacak gibi hisseder insan.

İşte böyle büyür içimizde
Yavaş, sessiz ve derinden bir hayat
Umut dolu bir sabırla...

S.K.