Bir gölgeye sığmayan,
Bir ateşin içinde yanan gönlüm var benim...

Gönlüm,
Ne karanlıklar görebildi,
Ne sınırlar tanıdı,
Bir nehir gibi taştı
Engellerin üstünden,
Ve
Gölgelerin ötesine yürüdü.

Oysaki dedim ki:
“Sığar mı gölgeye bu yürek?”
Ama o yürek,
Kendi sınırlarını yıktı
Ve
Kendi ateşini yaktı.

Gölgeler ardında saklanmadı,
Kendi ışığını aradı,
Ve o ışık,
Kendini bularak büyüdü.

Yollar bitse de,
Dikenler olsa da,
O gönül durmadı,
Bir serçe kanadı kadar hafif,
Ama fırtına kadar kudretli.

Kelimeler yetmedi onu anlatmaya,
Çünkü o gönül,
Sadece sevdiğiyle dolmazdı,
O,
Evrenin sonsuzluğunu taşıyan bir kıvılcımdı.

Bir tebessüm,
Bir suskunluk,
Bir bakış
Ve
O bakışta kaybolan bütün dünya.

Gönül ki,
Gölgeye sığmaz,
Sığmadı da…
O,
Göklerde asılı kalan bir yıldız gibi,
Kendini gösterir,
Ama dokunulmaz.

Her sevdada biraz daha aydınlanır,
Her vuslatta biraz daha yanar,
Ve her ayrılıkta biraz daha büyür.

Seninle başlar,
Seninle biter
Bu hikaye,
Ama
Sonsuza uzanır yolu…

Gölgeler arasında kaybolan değil,
Gölgeleri aşan bir gönlüm var benim.
Ve bu gönül,
Sana ait.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(18 Haziran 2025)