Unutamam seni…
Çünkü unutuş bile, yokluğunda varlığını taşır.
Adın sinmiş küllerime,
Zaman bile silemez, dokunduğum gibi dokunamaz sana.

Gece saçlarını örerken yıldızlarla,
Gökyüzü usulca fısıldar adını.
Ve her yıldız,
Sensizliğe düşmüş bir dileğim olur.

Giderken rüyalarımı da götürdün,
Uykular bile suskun şimdi.
Sen yoksun…
Ben gözlerimi sonsuza dek sana kilitledim.

Kalbim yalnızca seninle çarpmaya niyetli,
Bir saat gibi — sensiz durmuş sanki.
Adımızı kazıdım sonsuzluğun taş duvarına;
Zaman ilerlemez artık, sen yoksan ben de dururum.

Karanlık bile güzeldi sen varken,
Ay ışığını sen sanırdım çocukken.
Nazlım…
Senmişsin kalemime şiir söyleten,
Senmişsin gözümdeki her yaşa düşen.

Umut…
Sönmeyen bir kandil şimdi içimde.
Küle dönmüşüm, ama közlerimde sen varsın hâlâ.
Bu ömürlük roman seninle yazıldı,
Ve sonu yok… çünkü aşk bitmez ki aslında.

Ve bir gün…
Bu dünyadaki hikâyeme nokta koymak gerekirse,
Bil ki son cümlem şöyle olur:
“Ahirette bekliyorum seni…
Yarım kalan bir cümlenin ucunda.”